Wreszcie przyszła prawdziwa, mroźna i śnieżna zima, a my postanowiliśmy wybrać się na Gorc. Startujemy z przeł. Przysłop.

Schodzimy do dol. Kamienicy.

Wokół prawdziwie bajkowe krajobrazy.

Słońce nieśmiało świeci zza chmur, ale ciągle prószy drobny śnieg.

Obawiając się nieprzetartych szlaków wypożyczyliśmy rakiety. Okazało się, że nawet nieznakowany skrót wzdłuż granicy Parku ktoś wcześniej przedeptał.

Krótka przerwa techniczna.

Paskuda jak zwykle na zielono.

Pokonujemy przeszkody.

Paskuda, Jasiu i Sławek poszukujący bezskutecznie zgubionego talerzyka od kijka.

Dalekich widoków dziś nie będzie, ale i tak jest pięknie.

Jola i Ola.

Dochodzimy do polany Świnkówka.

Widoczki na razie czarno-białe.

Nowy. Po brodzie widać, że jest ok. -14 st.

Widać już wieżę widokową na szczycie Gorca.

Paskuda i Darek.

Ola i biel.

Chatka na Gorcu Kamienickim.

Mimo mglistej pogody motywów fotograficznych nie brakuje.

A tu jakiś zębaty potwór.

Wieża na Gorcu została postawiona w 2015 r.

Ekipa na szczycie.

Widok z wieży na Gorc Kamienicki.

Pojawiają się błękitki.

Mróz nie pozwala na zbyt długi pobyt na szczycie. Schodzimy początkowo tym samym, niebieskim szlakiem.

Wreszcie tło nabiera kolorów.

Chwilami pojawia się nawet pełny błękit.

Na Nowej Polanie zakładamy rakiety, robimy grupową fotkę i żegnamy się z Darkiem i Paskudą.

W szóstkę postanawiamy sprawdzić do czego tak na prawdę służą rakiety śnieżne.

Idziemy w kierunku Magorzycy. Tu zaczyna się prawdziwa zabawa.

W tych warunkach, torujący ma ciężko nawet w rakietach, ale za to reszta grupy może odpoczywać. Bez rakiet byłoby znacznie ciężej.

Trasa wycieczki.